Zijn veelzijdige talenten heeft hij binnen de parochie op allerlei manieren ingezet. Zo was Frans voor vele jaren de beheerder van ons kerkhof ‘Vreedenhof’. Geen gemakkelijke functie, want emoties spelen rondom deze plaats altijd een grote rol. Vaardig balanceren tussen de wensen van de nabestaanden en de afspraken met het kerkbestuur was dan zijn werkwijze om tot oplossingen te komen. Dat kon hij: de ene keer door wat strenger te moeten zijn, de andere keer was een vaderlijk woord ook genoeg. Nooit te veel tekst, daar was hij niet van. Daar hield zijn rol niet op: hij was ook de voorzitter van de begrafenisvereniging St.Barbara. Als drager begeleidde hij dan waardig en met respect de overledene, samen met zijn team, naar de laatste rustplaats. Dat moest, stijlvol als hij zelf altijd was, in een stemmig kostuum, inclusief hoge hoed, welke hij voor iedereen had geregeld. Het gaf cachet aan het geheel en daarmee troost en steun aan de nabestaanden. In de parochievergadering, waar hij 25 jaar diende, vertegenwoordigde hij dan op soms kritische, maar altijd in een sfeer van uiterst constructieve, beminnelijke samenwerking de belangen van St.Barbara en de begraafplaats; om zo tot het beste resultaat te komen! Na afloop kwam hij me dan als voorzitter van de vergadering altijd persoonlijk bedanken, vaderlijk, met een ferme handdruk. “...Was een goede vergadering...”, zei hij dan. Zo hadden we ook onze eigen manier van “communiceren” in de kerk tijdens het communie uitreiken. Zat ik in het zij-transept en kwam hij met de hostie net van de priester, keken we elkaar altijd even aan en volgde zijn knipoog. Steevast. Een vast ritueel waar hij en ik zeer aan hechtten! Zo hoefde er niet te veel gesproken te worden, maar was de onderlinge band en wederzijdse waardering wel duidelijk. Typisch Frans.  

Die vaderlijke rol was Frans op het lijf geschreven, hij was een echte familieman en een fantastische vader voor zijn beide kinderen, Conny en Frank. Ze vormden een gelukkig gezin, er werd hard gewerkt en gekerkt, samenzijn was de praktijk. Samen met zijn zoon in de kwekerij, druk in de rozen en later in de planten. Zeer actief en betrokken met zijn zo geliefde kleinkinderen, waar hij veel tijd mee doorbracht. Reed je ’s avonds of in het weekend over de Amsteldijk zuid en je keek bij het voorbijrijden even hun woning in, zag je Frans en Bep (tot zeer recent) steevast op de bank zitten, dicht naast elkaar, de hand opstekend. Het allerverschrikkelijkste noodlot bleef het gezin niet bespaard. Wat elke ouder nooit wil meemaken overkwam hun gezin: bij een ernstig verkeersongeluk kwam hun dochter op 18-jarige leeftijd om het leven. Een litteken voor het leven, welke hij samen met zijn gezin moest dragen en welke door de tijd zichtbaar bleef. 

De laatste jaren kreeg hij last van “oudere-mannenkwaaltjes”, waarbij hij optimistisch bleef dat het allemaal goed zou komen. Vastberaden en overtuigd, gecombineerd met een sterke wil. Later ook realistisch. Toen ook zijn sterke wil het mooi vond geweest, kwam het uur van afscheid nemen van zijn gezin en kleinkinderen. Dank Frans, voor alles wat je voor ons gedaan en betekend hebt. Dat je moge rusten in vrede, samen met je dochter, daarboven in de hemel. De uitvaartplechtigheid zal plaatsvinden op woensdag 14 juni om 11.00uur in onze St.Urbanuskerk. De crematie zal in besloten kring plaatsvinden. Na de uitvaartplechtigheid is er gelegenheid elkaar te ontmoeten in het nabijgelegen dorpshuis ’Nesse’. Wij wensen familie, vrienden en nabestaanden die hem nu zo moeten missen, heel veel sterkte bij het verwerken van dit verlies. 

Uw parochieteam.